Jest z nami Iga Świątek!!! Iga zgodziła się swoją koszulkę, w której zwyciężyła turniej Roland Garros przekazać na licytacj Day 1 – June 16, 2022 Poznan – Munich – Chicago

Wszytko na cel charytatywny LCR 2022. Pomoc dla dzieci na Ukrainie. Mirosław Skrzypczyński, prezes PZT, natychmiast po uzyskaniu autografu Igi, wysłał ją do Poznania. Samochód dotarł o 23.00, na 7 godz. przed naszym wylotem!

Dominika i Darek dojechali do nas z Toronto o 11.30. Tam wypożyczyli GMC Yukon. Ten 8. osobowy SUV z dużym bagażnikiem jest jakby zaprojektowany dla naszego teamu. Przez poprzednie 3 lata to właśnie samochody od Toyota Bońkowski wspierały biegaczy na kolejnych 1000 kilometrowych trasach.

W tym roku Bońki uparły się, żeby tradycji stało się zadość i dokonali najpierw zdalnie świetnego wyboru auta, a teraz pokryli wszystkie koszty. Do Nowego Jorku przylecieli kilka dni wcześniej, a następnie specjalnie polecieli do Toronto, aby odebrać auto, którym przyjechali dzisiaj po resztę LCRHT do Chicago! Dziękujemy Wam kochani Dominiko i Darku! Dziękujemy Toyota Bońkowscy!

Kristopher Kempski i Shauna Schuda z centrali Lions Clubs International już czekali na nas. Chociaż znaliśmy się do tej pory tylko z wymiany e maili i konferencji on line, rzuciliśmy się sobie w ramiona jak najserdeczniejsi znajomi.

Antoinette Polk oprowadziła nas po całym biurowcu pełnym ciekawych pamiątek z ponad stuletniej działalności organizacji Lions Clubs. 5 lat wcześniej, kiedy po zakończeniu 1000 kilometrowego biegu z Alabamy, przez Tennessee, Kentucky, Indianę do Chicago, odwiedziliśmy centralę, na jednej ze ścian znaleźliśmy „nasz” gobelin. W 2004 roku kiedy na zakończenie mojej kadencji Gubernatora Okręgu przyleciał do Poznania ówczesny wice prezydent światowy Clement Kusiak, nieodżałowany Gul Amiri, Pers mieszkający w Poznaniu, wpadł na pomysł aby wysłać Prezydentowi gobelin z widokiem naszego ratusza.

Minęły od tego czasu blisko dwie dekady. Gobelin nadal dumnie wisi w Oak Brook.

Na starcie kilkudziesięciu Lionów z Chicago zebrało się aby nas wystartować. Wśród nich PID Daniel O’Reilly, Past Gubernatorzy Gail Anton i Lari Chassee. Jest też Dahleen Kendler Gubernator z Newady. Opowiadamy o biegu, jego historii i celach. Roman dzieli się swoimi traumatycznymi przeżyciami z napadniętej przez Rosję Ukrainy.

Po wspólnym We Run We Serve, głośny i też wspólny „final count down”- five, four, three, two, ONNNE!!! daje sygnał do startu. Z flagami Polski, Niemiec, Ukrainy, USA i Kanady w rękach biegniemy honorową rundę wokół siedziby LCI. To pierwszy z 1 026 km. „Podróż o długości 1000 mil zaczyna się od pierwszego kroku”. My ten pierwszy krok zrobiliśmy w siedzibie największej organizacji humanitarnej na świecie.

Jutro większość czasu spędzimy w podróży. Trasa z Oak Brook do Montrealu to ok. 1 600 km, a więc byłoby to ponad 2 tygodnie biegania. Nie chcieliśmy jednak rezygnować z symbolicznego startu spod siedziby LCI. Stąd pomysł o pokonaniu, podobnie jak w 2019, części trasy autem. Deklarowane 1026 km zaczyna się dzisiaj przed Windsorem.

Relacja Jacek Trębecki
Włamanie, ostrzał snajperski z powietrza i widoki.

Czekamy na kryzys dnia trzeciego, wczorajszy bieg w upale (każdy po 22 km w 37 stopni) i wędrówka przez miasto nie napawały optymizmem. O dziwo jednak budzimy się sprawni i nad podziw wcześnie, bo pierwsi zaczynają się snuć o 4:30. Powoli pakowanie i śniadanie. Miało być po kromce na głowę, ale nocni skrytożercy Arek i Mateusz zrewidowali plany. Na szczęście Roman poratował owsianką i kanapkami, a chłopaki w przypływie skruchy kontentowali się kanapkami ser przełożony szynką. Ostatnie spojrzenie, zatrzaskuje drzwi gościnnej parafii i …. Roman zostawił garnitur.

Drzwi zatrzaśnięte, o 5:00 nikt nie reaguje na dzwonienie. Pozostały metody niekonwencjonalne. Jedno z okien było uchylone i po przystawionym śmietniku po ścianie wspiął się człowiek – pająk Jacek. Przejął garnitur, ale z tego niewyspania chciał również wracać po ścianie budynku. Uświadomiony, że drzwi łatwo się otwierają od środka wrócił do GMC Yukon.

A tam stos olbrzymich waliz do upchania w dużym, ale nie olbrzymim bagażniku. Mistrz logistyki Darek upchał jednak wszystko, a Mateusz odkrył, że 48 butelek wody da się upchać w schowkach drzwiowych.

Szczęśliwi na brzeg Michigan I startujemy do jednej z najpiękniejszych przebieżek. Ale najpierw fota z Tadkiem (Kościuszką). A tam już się przyczaił nędzny snajper. Ptasi kiler wybrał za cel lśniąca czaszkę Arka i plaśnięcie pokazało, że trafił pierwszym strzałem. Gdy zszokowani pytamy Arka co się stało zanucił tylko “Widziałem orła cień”. W międzyczasie do Mariusza dzwoni poruszony nocnymi telefonami ksiądz Piotr. Żeby nie wtajemniczać go w nocne włamanie Mariusz tłumaczy, że nie chcieliśmy ruszać bez pożegnania etc.

Wydaje się, że limit nieszczęść wyczerpany ruszamy, przepiękną estakadą co chwila robiąc zdjęcia. Poranna bryza, idealna trasa i żeby drapaczy chmur nad głowami. Taki bieg jest jak dotknięcie absolutu. Mijają nas biegacze, pozdrowienia. Nasze jednolite stroje od stóp do głów budzą zrozumiały szacunek. Znów jesteśmy na Navy Piers, grupa wypadową zaliczyła milenium park pytamy ludzi o lustrzana fasolkę i każdy pokazuje gdzieś z tyłu. W końcu jest.. Po kąpieli w hmm… szalecie jachtclubu ruszamy w trasę. A jeszcze nie ma 9:00.

I rzeczywiście dzień obfitował w wydarzenie, które jak kolorowe nitki splatają się w obraz wyprawy. Staram się je zapisać, bo z czasem wspomnienia blakną pozostawiając te, które błyszczą w pamięci powtarzane i powielane. Stąd pomysł na dzień kroniki.

A więc jedziemy po drodze krótki popas na stacji, gdzie kupiliśmy kiełbaski (brrrrr nie polecam) i już Detroit, i wybór przejścia. Decydujemy się na tunel, bo most w remoncie, Niestety tunel pod całkiem spora rzeka to raczej jednopasmowy przekop, auta poruszają się wolno, pełno spalin, świadomość, że kilka metrów nad głowami jest dno rzeki – sen klaustrofobika. Ale już przejeżdżamy i w McDonaldzie stęsknieni gospodarze. Nieśmiało podpatrujemy na zawodowców z klubu Run Factory, sylwetki maratończyków, widać, że wybiegani. Ale udaje się, tym bardziej że trasa przepiękna nad biegiem rzeki z zębami wieżowców w Detroit po drugiej stronie.

Omawiany z chłopakami korzyści z biegania w kształtowaniu sylwetki, a tu na mecie okazuje się, że towarzysząca nam biegaczka- córką emigrantów świetnie mówi po Polsku. Poznajemy Bogdana Boggi, typowa emigracja historia. Ale otwarty facet każdego zna i każdy go tu zna. Zaprasza na polski festyn -karuzelę. Ale najpierw uroczyste powitanie w urzędzie miejskim i wzruszające spotkanie z lokalnym klubem – to najstarszy klub Kanady i pierwszy Lions Club zagraniczny. Z piękną historią, ale też i przyszłością z afroamerykańskie prezydentem Juliusem zebrali ponad 3 tys. dolarów na nasz cel. Oczywiście jest i przekąska chłopaki rzucają się na smażonego kurczaka, a jak ostrzegam, że mamy wieczór polski w planach to widzę tylko uśmiechy. Niby racja, co w żołądku to zostaje. Ale jednak. Na wieczór zawozi nas niezawodny Boggie. A tam piwo Żywiec, a na stół wjeżdża gigantyczna micha pierogów, kapusta i kiełbasy. Kto oszczędzał ten się teraz naje, kto już się najadł może popatrzeć.